Maikwento ko lang….

 

Kapag magkakaroon ng essay sa school na “Who am I?”, lagi akong huling nakakapagsulat sa papel. Madali lang naman kasing isulat yung sa tingin mo na ikaw. Syempre kapag mababasa ng teacher mo, dapat pabida at dapat magagandang katangian lang sasabihin mo kase graded yan eh. Pero kapag wala ng taong nakatingin o huhusga sayo, ano nga bang masasagot mo kapag tinanong mo ang sarili mo ng, “WHO AM I?”

Di ako anak ng mayaman pero di rin naman kami mahirap. Tama lang. Lahat kaming magkakapatid nakapag aral sa private school. Nakaranas din ako ng school bus. Wala nga lang kaming sariling bahay at kotse o stable na business. OFW ang tatay ko, housewife naman ang nanay ko. Ang pinapadala lang ng tatay ko sa amin buwan buwan ay 20,000 pesos kasama na lahat dun, school, pagkain, bills, at renta ng bahay.

Wala kaming luho ng mga kapatid ko. Kung ano lang ang inihain sa amin, di kami nagrereklamo. Di rin kami lumaki na may mga magagandang laruan. Naaalala ko sa palengke lang bumibili ang nanay ko ng mga laruan. Pero masaya na kami dun! Gustong gusto ko yung palayok palayukan na laruan. Nagbabahay bahayan ako mag isa tapos nagluluto lutuan ako. Gumagamit ako ng mga dahon dahon sa tabi tabi tapos kunware lulutuin ko. Masaya na ako dun, kahit walang kalaro.

Natutuwa ako sa nanay ko kase maabilidad siya sa buhay. Kahit nagkakapatong patong mga utang niya sa mga tindahan, nababayaran din niya pagkatapos. Mahilig din siya magtinda tinda. Sa kanya ko namana ang pagiging maabilidad ko sa buhay.

Naalala ko nung kinder ako, nasa palengke kami ng nanay ko. Ako kase ang laging kasama ng nanay ko na namamalengke nun. Lagi akong nakakakita ng mga sisiw na nakalagay sa mga kahon. Gustong gusto kong bumili nun kaso natatakot ako sa nanay ko na magpabili. Strikto kase nanay ko noon. Kaya lagi lang akong nakatingin sa mga sisiw kapag namamalengke kami.

Isang araw, tinanong ako ng nanay ko kung gusto ko ba daw ng bagong damit kase sa palengke lang kami bumibili ng damit nun. Ibang iba pa itsura ng palengke ng Subic nun. Sabi ko may gusto akong bilhin pero hindi damit, nakikita ko sa may gilid ng Guevarra Clinic, sa may sakayan ng jeep pauwi sa amin. Tinanong ako ng nanay ko kung ano daw yun, natatakot pa akong sabihin kung ano pero sinubukan ko na rin. Sabi ko gusto ko ng sisiw, gusto ko mag alaga ng sisiw tapos aalagaan ko at paparamihin ko para araw araw pwede kaming mag fried chicken. Nagulat na lang ako na binilihan niya ako. Isang dosenang sisiw ang binili ng nanay ko.

Gumawa ng kulungan nanay ko sa gilid ng bahay namin. Naglagay pa siya ng ilaw sa gitna kase dapat daw naiinitan ang mga sisiw. 45 days pala ang tawag sa binili ng nanay ko. Ayun, wala pang 45 days, laging may fried chicken sa bahay! Parang laging may birthday party!

Bumili ulit ang nanay ko ng dalawang dosenang sisiw. Inalagaan namin. Tapos mga kapitbahay namin bumibili na sa amin kase fresh na fresh talaga ang mga manok. Yung iba buhay nila binibili, yung iba pinapakatay na sa nanay ko.

Grade three ako nung nag alaga din kami ng baboy. Sinabi ko sa nanay ko na bili kaming dalawang baboy tapos tulungan ko siyang alagaan tapos benta namin pag lumaki na.

Pag tapos ko ng school, pagkahatid sa akin ng service, papalit na ako ng pambahay tapos kukuha na ako ng mga kanin baboy sa mga kapitbahay namin, as in yung tinatapong tira tirang pagkain na may balat ng mga gulay na may tubig na may tinapay, basta yung typical kanin baboy. Yes, kinukuha ko yun. Di ko nga lang mabuhat at mapuno ang isang timba kaya panay balik ko sa mga bahay bahay ng mga kapit bahay namin. Minsan nagpapatulong ako sa kuya ko na magbuhat saka takot din kase akong tumawid sa highway. Ako din naglilinis ng kulungan ng baboy. Hinabol pa nga ako ng isa! Di ko alam kung paano ko natalon yung kulungan pero nakatakas ako! Puro gasgas binti at braso ko nun. Kakatakot!

After four months ata kinatay na yung dalawang baboy. Yung mga kapitbahay lang din namin ang bumibili. Mas mura siguro binebenta ng nanay ko. Di kase ako pumunta nung kinakatay yung mga baboy kase feeling ko tinatawag nila ako. Nagi-guilty ako. Pero kumita kami ng nanay ko.

Nagtatanim din ang nanay ko sa bakuran namin. May mga petchay, repolyo, sitaw, ampalaya, kamatis, upo, at patola. Tinutulungan ko nanay ko sa pagtatanim. Ewan ko pero natutuwa talaga sa mga ganun. Feeling ko may mini farm kami. Minsan nakakapatay ako ng mga halaman niya kase panay dilig ko. Pinapagalitan ako ng nanay ko kase nalulunod daw yung mga halaman. Gusto ko ako yung nagdidilig sa mini farm namin. Nakikita ko kung paano magtanim ang nanay ko. Kaya bata palang ako, gustong gusto ko na ng farm para malaki na yung tataniman namin ng nanay ko.

Minsan nung nagdidilig ako sa mini farm namin, tinatanong ng kapitbahay namin kung magkano ba daw yung isang petchay. Eh wala ang nanay ko, so binenta ko ng limang piso! haha! Nung dumating nanay ko, sinabi ko sa kanya, natawa na lang siya. Kaya ayun, bumibili din mga kapitbahay namin ng mga gulay sa mini farm namin.

Nung umakyat na kami sa  Baguio, second year high school na ako nun. Nagtry din kami na magtinda ng bbq sa labas ng bahay namin. Lahat na ata ng pwedeng itusok sa stick, binebenta namin! Haha! Ganun din, pagkatapos ko sa school, uwi agad ako, palit ng pambahay, tapos magset up na sa may gate tapos magtitinda na ako. Minsan kasama ko yung isang ate ko, minsan kasama rin ang nanay ko pero kase madalas nagtutuhog siya sa loob ng bahay kase mabilis mabenta yung bbq.

Naglalakad mga kabatch ko sa harapan ng bahay namin, mga schoolmates ko, pero never naman akong nahiya. Hindi nga lang sila bumibili pero tumitingin sila sa akin. Di naman nila ako kinukutya. Nakatingin lang.

Kapag bakasyon, mas malakas ang benta namin kase aakyat kami sa may Mines View. Magseset up kami ng ate ko ng dalawang mesa saka pang ihaw. Lalagay namin dun yung mga tinda namin, pork bbq,chicken wings bbq, isaw, leeg ng manok, ulo ng manok, paa ng manok, meron ding inihaw na pusit, at inihaw na mais. Kumpleto rin kami sa mga sawsawan! Nakabili kami ng bagong set ng sofa saka ibang gamit sa bahay.

Yung pagtitinda ng bbq, hanggang college yun. Ang baon ko nung college ako, P30 lang, kasama na lahat dun, pagkain, pamasahe, at kung ano ang kailangan sa school na pang araw araw. Nung highschool naman, P20 lang baon ko. Kasama na rin lahat dun. Kaya naisipan ko nung college ako na para madagdagan yung baon ko, dapat mas malaki yung kinikita namin ng nanay ko sa pagtitinda ng bbq. Kaya sinabi ko kapag tanghali, magluto siya ng mga ulam tapos ilalako ko.

Masarap kasing magluto ang nanay ko. Aside from bbq na talaga namang mabenta, mabenta rin yung sinigang sa miso. Ayun lagi ang nirerequest ng mga bumibili sa akin. Nilalako ko na rin kase yung bbq para mas maraming mabenta. Buti na lang, may dalawang building malapit sa bahay namin nun, puro opisina yun kaya mabenta yung ulam ng nanay ko. Simula nun, naging P50 na ang baon ko.

Mag oojt sana ako sa ABS CBN Baguio, para sa school ko pero nung nakita ako ni Sir Patrick, yung manager ng ABS CBN Baguio, sinabi niya, bakit di ko daw i-try mag-host sa variety show nila tuwing Sunday. Sabi ko di po ako marunong mag-host, ako na lang po ang taga hawak ng mga babasahin nila. Sabi niya ok, balik ka sa Sunday.

So akala ko, mag oojt na ako nun. Nagulat na lang ako nung hinila ako ng make up artist sa banyo at minake upan tapos may pinasuot sa aking damit. Sabay pinapasok ako sa mini stage ng show. Walang briefing, hindi ko alam ang gagawin ko, nakatitig ako sa mga hosts, tapos bigla kong narinig, and 5..4…3…2…1… Go!

Nagsasalita na yung mga hosts, alam na nila spiels nila, marunong na silang magsalita at umanggulo sa camera kahit yung mga bata! Ako? Nakatayo lang doon. Hindi ko alam gagawin. Tapos biglang tinawag pangalan ko, yun pala may sasabihin ako, ako na pala ang next na magsasalita. Nakakahiya! Wala akong kabuhay buhay magsalita at gusto ko ng umiyak!

Pagkatapos nun, nilapitan ako ng station manager at may inabot siya sa akin na sobre. Alam ko yun na yung last ko. Feeling ko letter na yun na saying yun na last ko.  Sinabi na lang sa akin na, next Sunday ulit, Neri. Umalis na lang ako kase desidido na ako na hindi na ako babalik, nahihiya talaga ako. Tapos nung binuksan ko yung sobre, may lamang P500! Ayun, binigay ko sa nanay ko tapos P100 na baon ko, tapos every Sunday naghohost na ako sa ABS CBN Baguio. Sayang din naman kase yung P500, hehe!

Kwento ko sa inyo minsan kung paano naman ako nag audition sa SCQ. Nanay ko lang may alam na nag aaudition ako nun. Lagi na kong absent sa school nun kase kailangan kong bumaba sa Manila para mag audition ng ilang beses. Ilang beses na pumila, ilang beses din akyat baba ng Baguio. Buti na lang nakapasok din! Ni hindi ko nga alam na may talent ako sa pag arte. As in wala akong idea. Haha! Nagulat na lang din ako na kaya ko palang gawin yun.

Nung nag artista ako. Sobrang lost ako. Wala kasing nag ga guide sa akin nun kase 4 kaming magkakapatid tapos nag-aaral pa lahat, tapos may graduating pa, at may nag rereview pa para sa board exams, so yung nanay namin, lahat kami pinupuntahan isa isa. So di ko nakakasama madalas nanay ko. Hati ang oras niya.

Maraming competition, pambubully, pagmamaliit sa akin. Di kase ako marunong sumipsip nun, haha! Nahihiya akong lumapit sa mga tao, di ko nga alam kung sino mga boss nun. Basta pag binigay nila yung script, aaralin ko lang. Pag tapos na taping, uuwi na ako sa bahay. Di na ako tatambay o makikigimik. Saka wala din akong pera nun, yung kinikita ko, nanay ko may hawak. Bininigyan lang niya ako minsan ng P500 kapag may work.

Naalala ko pa nga may isang show, first day yun ng taping. Sinabihan ako ng isang staff na, “Alam mo ba Neri, hirap na hirap kami sayo, kase ang role mo dito eh mayaman. Ang hirap mong pagandahin at magmukhang mayaman. Ewan ko ba kung bakit ikaw pa ang nilagay dito”. Sabay tawa niya. Grabe di ba? So ang ginawa ko na lang, nakitawa na lang ako. Alangang iiyak ko yun at maapektuhan trabaho ko, eh first day pa naman yun.

Mas lalo akong nainsecure sa sarili ko. Mas lalo akong pangit na pangit sa sarili ko. Marami pang mga pambubully sa akin noon. Wala talaga akong confidence sa sarili. Hindi alam ng nanay ko. Hindi ako nagsusumbong kahit kanino nun. Maniniwala ba sila sa akin lalo pa’t magagaling magsinungaling at magpanggap ang iba? Minsan pa nga nagrerehearse ako sa ASAP nun, may ilang artista ang nagtawanan at sinabi na, “O parang pinabili lang ng suka yung itsura.” Sabay tawanan sila at naka mic pa ha. Ayaw ko ng pumunta sa stage nun kase nahihiya na ako kase nagtawanan na ng malakas nun. Nakagreen na skirt ako nun at pink top na nabili ko sa ukay sa Baguio. Tapos may isang staff ng ASAP na nagsabi, wag mo silang pansinin Neri, mabait ka at yun ang importante sa lahat. Tara, magblocking na tayo.”

Pumunta ako sa stage, inimagine ko na lang na walang tao dun. Ginawa ko yung part ko sa rehearsal. Sabay umuwi na ako pagkatapos.

Inis na inis ako sa sarili ko nun kase lagi kong sinasabi nun na bakit ba kase ang pangit pangit ko? Bakit ba kase wala akong kadating dating? Bakit ba kase ako nag artista?

Huminto ako sa pag-aartista. Nag-aral ako kung paano kumilos sa harap ng mga tao. Kung paano magsalita, yung hindi nahihiya, yung kayang i-express ang sarili at kayang dalhin ang sarili sa anumang sitwasyon. Hindi naging madali pero pinag-aralan ko. Nagkaroon ako ng confidence sa sarili ko. Naniwala ako na may talent ako at kapag mabait ka sa mga tao, wala kang dapat ipangamba. Kung naging masama sila sayo, hayaan mo na lang, si God na bahala sa kanila.

Ang kailangan lang ay yung makilala mo ang sarili mo at maging proud ka dapat. Narealize ko na, hindi ko talaga kayang makipagsabayan sa mga ibang tao, mapa artista man o hindi. Di hamak na mas maraming mas magagandang babae sa akin at mas talented. Pero hindi ako dapat mainsecure dun, kase iba iba naman tayong lahat eh. Nalaman ko na hindi ako pang leading lady pero ok lang sa akin yun ngayon. Tanggap na tanggap ko yun. Masaya ako na merong roles na inaalok sa akin, mas masaya nga ako na pwede akong huminde kapag sa tingin ko hindi nababagay sa akin yung role. Ibig sabihin ay may choice na ako ngayon.

Ngayon, ok na ok sa akin na nasa bahay lang at nag aasikaso ng asawa at malapit na ring mag asikaso ng anak. May munting business, yung gourmet tuyo. Masaya ako kahit di ako sikat na artista. Masaya ako na nasa bahay lang, paluto luto, nag aayos ng bahay namin, at ngayon ay nagba-blog na. Hindi ko naman kailangan makipag compete sa iba, basta ang importante kung saan ako tunay na masaya.

Iwas din ako sa mga negative na tao. Walang chismis sa bahay. Walang away. Hassle free lang ang buhay namin mag asawa.

Wala naman akong gustong patunayan sa sinulat ko. Dapat ang isusulat ko ay kung paano mag ipon, napunta ako dito. Ayaw ko namang pilitin yung mga words na dapat ita-type ko. Kung paano lang ako makipag kwentuhan, ganun ko lang kinukwento sa blog ko.

Kung meron man makarelate sa napagdaanan ko at nahihirapan na hanapin si Confidence, just be yourself. Wala kang dapat ikahiya sa past mo kung wala ka namang inapakang tao. Basta mabait ka lang lagi. Di ka pababayaan ni God. Ako nga di ba? Ang dami nang binigay sa akin na pagsubok, sobra na nga ako sa quota eh, pero naniwala ako na di ako pababayaan ni God. Kaya eto ako ngayon, tahimik at masaya ang buhay sa piling ng aking butihing asawa.

-NM