“Napaka impossible naman na di kayo nag aaway ni Chito! Ano kayo perfect?!”

Marami ang nagtatanong sa amin ni Chito kung nag aaway ba daw kami? Kase parang impossible daw na lagi kaming sweet sa isa’t isa. Impossible daw na “perfect” lagi yung samahan namin ng asawa ko.

First of all, hindi perfect ang relationship namin, malayong malayo. Ginagawa lang namin na laging masaya ang buhay namin. Ang relationships naman ay dapat pinagtatrabahuan eh. Alangang mag demand ka na dapat ang partner mo ay maging sweet sayo all the time pero ikaw naman eh hindi sweet sa kanya, lagi ka pa nakasimangot at nagbubunganga. Weird naman nun di ba?

Hindi lang kami nagpopost ng mga nakakabad vibes sa amin. Siguro yung iba sanay na magrant sa social media kapag galit sila sa mga asawa nila. Post dito post doon. Sasabihin kung gaano kasama mga partners nila kapag nagkakaroon sila ng hindi pagkakaunawaan. Hindi lang kami ganun ni Chito. Marami kaming mga flaws ni Chito pero mas pinipili namin na makita yung mga magagandang katangian ng isa’t isa. Everyday mas inaappreciate namin ang isa’t isa at kung ano ang meron kami ngayon. Mas nakakagaan ng araw yun, mas nakaka happy. Saka yung mga flaws namin, minsan matatawa na lang kami kapag umatake yung katangian na kinaiinisan namin sa isa’t isa. Kase para sa amin, napakababaw naman kung pati ang maliliit na bagay eh kailangan palakihiin kase iritable ka lang sa kanya.

Pero kagabi nag-clash kami ni Chito. Nagkapikunan.

Ano ang dahilan? Stressed sa trabaho.

Hindi kami nag away. Nagkapikunan lang. Kung tatanungin nyo kung nagsisigawan kami? NEVER.

Never kami nagsigawan since 2010 na nagkakilala kami at nagkadevelopan.

Never niya akong sinigawan. Unang una palang na naging kami, sinabihan ko siya na ayaw ko na nagsisigawan. Buong buhay ko kase nakita ko na yan sa bahay namin. Laging nag aaway parents ko, laging may sigawan na ang goal ata nila eh marinig ng kabilang baryo yung mga murahan at masasakit na salita nila para sa isa’t isa. Nagkakasakitan sila, physically, emotionally, at mentally. At sa harapan pa ng mga anak nila. Can you imagine kung gaano nakakatrauma sa mga bata yun?

Ganun ang nakagisnan kong buhay. Pag dumarating na tatay ko galing ibang bansa, lagi siyang wala sa bahay kase mas gusto niyang nakatambay kasama ng mga kaibigan niya, tapos pag uuwi pa siya sa bahay, mag aaway pa sila ng nanay ko. Ni minsan wala kaming family day pag umuuwi siya sa bahay namin, Makikikain lang siya at makikitulog sa bahay tapos ang kasama niya the whole bakasyon niya, yung mga kaibigan niya lang. Ni minsan di niya kami nilabas na buo ang pamilya namin, kahit man lang sa Sam’s Pizza or Cindy’s. Wala pa kasing Jollibee o McDonald’s noon sa Subic. Laging kami kami lang magkakapatid at ang nanay ko kaya pati family picture hindi siya sumasama.

Anyway, ayan yung nakagisnan ko noon. Mas pinili kong maging masaya kaysa magmukmok ako dahil ganun ang environment ko paglaki. Mas pinili kong gawing ‘colorful’ yung mga di magagandang nangayayare sa buhay ko. May choice naman ako kung paano ko i-handle yung mga ganung sitwasyon.

Kaya noong nagsisimula palang kami ni Chito, sinabihan ko na siya na ayaw kong nagsisigawan, ayaw kong sinisigawan ako. Medyo kase iba yung temper ni Chito nung bago palang kaming magkakilala. Sanay daw syang ganun na kailangan niyang ilabas yung emotions niya kase nga artist siya. Ako naman kase kailangan kong kalmahin yung sarili ko muna bago makipag usap, kase sa lahat ng ayaw ko yung walang katapusang argument, nakakastress yun. Kase wala isa sa inyo ang magbibigayan kapag nag-clash na kayo at kunwareng gusto niyong ayusin yung problema. Kase pareho niyong i-popoint out na mali yung kausap nyo at kayo lang ang tama. Walang patutunguhan ang usapan, away lang yan. Kaya lagi lang akong tumatahimik pag may ganung sitwasyon.

Kung pareho kaming laging galit at ma-pride, I don’t think tatagal kami ng ganito. At kung kami pa until now, I don’t think na masaya talaga kami sa buhay. Siguro may mga happy moments. Pero baka kapag kasama ko mga kaibigan ko at kasama niya mga kaibigan niya, puro mga reklamo yung sasabihin namin tungkol sa isa’t isa. Ang lungkot di ba?

Anyway, balik tayo kung ano ba ang nangyare kagabi. Stressed siya, stressed ako. Pero hindi kami stressed sa isa’t isa kundi sa trabaho niya, ako naman sa small business ko. Hindi ko na i-eelaborate kung ano kina ‘sstressan’ namin sa mga trabaho namin syempre ibang mundo naman yun. Kumbaga hindi na ako dapat nakikialam sa trabaho niya, at siya rin naman, hindi nakikialam sa small business ko. Nagsusuportahan lang kami.

Mainit na ulo niya. Mainit na rin ulo ko. Pero hindi kami magka away. Nagkukwentuhan lang kami tungkol sa mga kinasstressan namin. So bale nadadagdagan yung stress level namin. Nagkukwento ako, syempre mas madadagdagan yung pagiging iritable niya kase bakit nga ganun ang ginagawa nung taong kinukwento ko. Nagbigay ako ng opinyon tungkol sa isang ginagawa niya na hindi ko rin naman alam na nasstress na pala sya dun tapos sinabi ko na di talaga maganda. I was just being honest. Pero yung mali ko dun, sinabi ko lang nang basta basta, walang lambing na tono or nahihiyang sabihin na tono. Basta lang sinabi ko na hindi maganda. Actually, ang sabi ko, “Ang pangit naman!” Walang pasintabi, bara bara ko lang sinabi.

Hindi naman ako ganun sa kanya. Siguro dala lang din ng hindi kagandahan ang araw ko. Nagkapatong patong. Ang dami ko din kasing inaasikaso tapos maraming mali mali sa tabi. Ayaw ko pa naman kapag binibigyan ko ng instructions ang iba tapos iba ang gagawin. Naiirita talaga ako. Kaya nagtatago lang ako sa kwarto.

Tapos tumawag pa ako sa isa sa mga bestfriends ko, nagulat na lang ako at umiiyak. Yun pala, namumublema na naman siya sa pamilya niya. Kesyo di siya tinutulungan na maglinis ng bahay na pinapagawa niya tapos puro kalat pa nila yung nililigpit ng kaibigan ko. Samantalang sila, nasa galaan. Lalong nadagdagan yung inis ko.

Saan kami nag-clash? Matatawa ka kung saan. Napakaaaaaa liit na bagay. Pumutok na lang kami.

Nang dahil sa t-shirt.

Nagwalking kase kami kahapon. Tapos nung naihatid na niya ako pabalik sa bahay, nag bike pa siya. So alam nyo na na pawis na pawis na siya. Pagkauwi niya, direcho siya sa mancave niya sa baba at nagplaystation. Umakyat pagkatapos niyang maglaro. Nagtelepono. Sinabihan ko siya na magpalit na ng shirt kase amoy pawis na. Ok daw. Tapos nakalimuan niyang magpalit at bumaba pa siya sa dining area para kumain. Umakyat ulit. Nagwork saglit, tawag dito tawag doon at ako naman may mga kausap din, maraming inaasikaso. Nag rest room ako, sinabi ko na may dumi yung sahig na parang putik. I asked him kung sa sapatos niya ba yun kase bawaaaaaaaaaal sa akin na ipasok ang mga sapatos sa banyo ko, naglagay na nga ako ng slippers pang banyo para malinis lagi yung sahig. Tapos nakabukas yung bintana ko at di naka on yung alarm ng bintana.

So sinasabi ko sa kanya yun isa isa sa banyo tapos naamoy ko siya na amoy natuyuang pawis. Syempre bilang buntis, napaka sensitive ng pang amoy ko at sinabi ko na lang sa kanya na may konting pagkakairita, “Ang baho ng t-shirt mo! Amoy pawis! Kanina pa kita sinasabihan na magpalit!”

Ayun. Pumutok na rin siya.

Nasabi na lang niya na sa baba muna siya, meaning sa mancave niya muna daw. Akyat na lang daw siya kapag di na daw mainit ulo ko. Puro daw ako reklamo. Pero iritable yung pagkakasabi niya.

Nagulat ako.

Inisip ko, nagiging nagger na ba ako sa asawa ko?

Tumahimik ako at pumunta sa kama. Ininom ko na lang yung mga vitamins ko habang nag iisip.

Sumunod si Chito sa akin sa bed. Sabi niya tabihan ko na lang daw siya para daw lumamig ulo ko. Iniisip ko, hindi ko naman siya inaaway ah. Nagpuna lang ako. Pero nakaupo lang ako sa bed at nag aanalyze kung saan ba nagsimula, kung bakit kami naman yung nag-clash.

Humiga na ako sa bed. Niyakap niya ako. Sinabi niya na sorry baby. Tinatanong niya kung galit ba daw ako sa kanya. Sinabi ko hindi. Hindi naman talaga ako galit sa kanya. Hindi lang maganda yung araw ko, pati siya hindi rin maganda ang araw niya dahil sa trabaho. Kinakalma ko lang kase sarili ko at syempre buntis ako, ayaw kong makasagap ng bad vibes ang anak ko.

Nakatulog ako. Maaga akong nakatulog.

Nagising ako ng mga past 4 am. Niyakap ko siya at pinaghahalikan sa pisngi habang tulog. Niyakap ko ng mahigpit. At binulong ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Kahit tulog siya ganun kase ang ginagawa ko pagkagising ko lagi. Niyayakap at hinahalikan sabay binubulong kung gaano ko siya kamahal. At dun ako nagpapasalamat kay God sa lahat lahat ng blessings naming mag asawa.

Pumunta ako sa banyo, malinis na yung sahig, naka sarado na rin yung mga bintana. Naka on na rin yung alarm. Maayos na ang banyo ko.

Bumalik ako sa kama, uminom ng water ko tapos may nakita akong letter sa side table ko. Dalawang pahina yung sulat. Binasa ko.

Inexplain naman niya sa akin kung bakit bigla na lang siya pumutok din. Na explain niya ng maayos sa first page ng letter. Sinabi rin niya sa unang pahina na hindi man lang kami nakapadasal ng sabay. Kase yun talaga yung nilu-look forward namin bago matulog, ang magbigay pasalamat kay Lord. Kaso nga nakatulog ako at di rin maganda pakiramdam ko.

Mas gusto ko talaga yung isusulat na lang yung explanations kaysa sa mag usap while medyo mainit pa yung nangyare. Mas maeexplain mo ng maigi at kalmado ka na. Mas peaceful. Mas madaling magpakumbaba sa parehong side. At maaalala mo kung gaano nyo kamahal ang isa’t isa. At matatawa na lang kayo pagkatapos, magugulat na lang na sa napakaliit na bagay dun pa may argument, haha!

Pareho kaming talo kung magpapa apekto kami sa maliliit na bagay. Sa dinami dami na naming pinagdaanang bagyo, nang dahil lang ba sa shirt dun na bibigay? Dun pa iinit ulo namin? Nagkataon lang napagod kami sa mga trabaho namin tapos buntis pa ako, iba rin kase temper ng buntis.

Si Chito kapag mag sosorry sa akin, asahan mo kinabukasan may mga letters na sa tabi ng mesa ko, o nakasabit sa pintuan ng banyo o sa salamin ng banyo ko. Marunong naman siyang magpakumbaba. Ako naman kapag nagsosorry sa kanya, yayakapin ko agad siya bigla at mangangako na di na mauulit. Alam ko curious ka kung ano ang nagiging kasalanan ko sa asawa ko, yung makakalmot ng pusa yung sofa namin or  didikit yung napakakapal na balahibo ng mga pusa ko at hindi ko agad nakita at navacuum. Yes, yun ang kinaiinisan ng asawa ko sa akin before. Pero kapag sinabi ko na hindi mauulit, asahan mo hindi na talaga nauulit. Gusto ko lagi lang ako good girl sa asawa ko para lagi niya akong baby, hehe!

So ayun, haha! Nagka-clash naman kami ng asawa ko sa mga maliliit na bagay pero di naman aabot sa awayan. Napag uusapan naman after. Saka ang lagi naming inaalala kung gaano namin kamahal ang isa’t isa. Tapos na ang usapan dun. Magsosorry na kami sa isa’t isa kung bakit ganun inasal namin. Napakapowerful ng TRUE LOVE. Naaayos lahat. Masaya lagi.

Hindi lang talaga namin gawain yung makipag away, makipag bangayan, tapos magpaparinig sa Facebook o sa Instagram. Ano ba ang purpose nun? Para ipahiya yung partner mo? Para magalit sa kanya yung mga makakabasa? Para sabihin sa lahat ng kakilala mo kung gaano kapalpak na partner meron ka?

Hindi ba nagrereflect yun sayo?

Kung gaano mo sabihin sa mga tao kung gaano kapalpak yung partner mo, mas palpak ka pa. Turo ka ng turo sa mga kapalpakan ng partner mo pero yung kapalpakan mo, hindi mo nakikita? Kung may hindi kayo pagkakaunawaan, hindi naman siguro yung isa lang ang may mali, di ba? Pareho kayong may mali kaya nga humantong sa awayan na eh.

Pero syempre may mga ibang tao na mas pinipili yung mga ganyang klaseng drama sa buhay. Kaya ako kapag may nakikita ako na nakakabad vibes na pinopost sa Facebook or sa Instagram, unfriend ko. Bawal ang bad vibes sa buhay namin. Sa kanila na lang yun, haha! Wag na nila i-share sa amin.

Masaya ang nagmamahalan. Kung nakagisnan ko ay hindi masayang pamilya noong bata ako, hindi naman ibig sabihin ay ganun din ang mangyayare sa akin ngayon. May choice ako na baguhin yun. Hindi ko sinisisi yung mga tao sa environment ko at sa mga nangyare sa akin noon. Ginawa kong inspirasyon yung napaka gulong mundo noon. Inspirasyon na hinding hindi ko gagawin sa asawa ko at mga anak ko kung ano ang mga nakita ko noong bata pa ako. Bibigyan ko ng halaga, atensyon, at maraming pagmamahal ang pamilya ko.

Isa sa mga winiwish ko nung bata pa ako kapag birthday ko ay magkaroon ng isang masayang pamilya. Kumpleto, nagmamahalan, at tunay na masayang pamilya. Natutupad na ang wish ko, malapit na kaming mabuo, isang masaya at nagmamahalang pamilya.

Ang mga ganitong bagay, kung titingnan mo, parang napakasimple lang. Pero pinagtatrabahuan para magwork lagi. At kung nagmamahalan kayo, walang impossible at walang mahirap kahit ano pa ang unos na dumating sa inyong buhay.

-NM