Si “Paolo” ng Perfecto Building sa SLU…

Nung bata ako may libro ako tungkol sa Virgo. Hindi ko alam kung paano ako nagkaron nun, di ko alam kung nabili ko ba siya sa thrift shop o nakita ko lang basurahan ng iba tapos pinulot ko lang. Basta na lang kinuha ko na lang kase nga Virgo ako tapos interesado akong basahin yun. Makapal yung libro, parang good for a year na yung libro, parang guidance para sa mga Virgo. Actually maganda yung libro, mas nakilala ko sarili ko. Natatawa na lang ako noon kase sasabihin ko, hala, ganyang ganyan ako.

Nasa akin yung libro na yun hanggang college ako. Nakakainis kase hindi ko na siya makita kase naka ilang beses na kaming palipat lipat ng bahay. Nagrerenta lang kase kami eh. Siguro mga naka 20x na ata kaming lipat ng bahay.

Kahit ilang beses kong binasa yung libro, sarap pa rin ulit ulitin, baka magbago yung nakasulat, haha!

Meron sinabi yung libro sa akin nun na di ko magets bakit yun ang nakasulat. Sa buong libro na yun, lagi niyang binabanggit na magiging writer daw ako. Sabi ko naman, napaka impossible naman nun, kase hindi ako marunong magsulat ng mga kwento at saka bata palang ako nun, ano naman ang mashe-share ko sa mga tao, di ba?

Binalewala ko lang yung nakalagay sa libro hanggang last month, I decided to create a blog. Since di na rin kasya sa caption section sa Instagram yung mga pinagsusulat ko, haha! Hindi ko naman kino-consider na isa akong writer lalo na professional, napakalayo! Siguro pwede pa yung writer ako ng blog ko.

Writer ako ng buhay ko. Sa dinaaaaaami daming nangyare sa buhay ko na napaka kulay, mas marami pa akong maisusulat at pwedeng ibahagi sa inyo.

Wala akong technique sa pagsusulat. Basta nagsusulat lang ako as if may kausap ako o most of the time, kausap ko sarili ko, haha!

Nagising ako ng past 2 am, siguro hinahanap ko asawa ko. Kase lagi kong chinecheck kung katabi ko siya eh. Naalala ko, may trabaho nga pala siya kaya I checked my phone. Nakauwi na daw siya kaya tinawagan ko para marinig boses niya. After ng phone call, nawiwiwi ako, nung bumalik na ako ng bed, medyo nawawala na yung antok ko. So I decided na makinig ng music.

Minsan di ba kapag makakarinig ka ng isang kanta, bigla kang babalik sa moment na yun? Manunumbalik yung feeling mo nung mga panahon na yun. Parang instant time machine! Tapos mapapangiti ka na lang. Minsan nga binabago mo yung nangyare sa isip mo eh, o baka ako lang yung ganun? Hahaha! Yung may song na nagplay tapos maaalala ko yung dumaan si crush, eh invisible ako sa kanya nun (actually invisible ako nung estudyante pa ako! Haha!) tapos syempre babaguhin mo na yung scenario, kunware nag hi siya sayo o nag smile, haha! What a loser! Hahaha!

Nakashuffle mga songs ko. Unang napakinggan ko yung kanta ng DeBarge na Who’s holding Donna now. Napangiti ako. Naisip ko tuloy yung mga ex ko, haha! Napakanta kaya din sila nyan? Haha!

And I keep wondering
Who’s holding Donna now
And I keep wondering
What magic can be found
To turn me back to the one
Who’s holding Donna now.

Wala lang naisip ko lang bigla, haha! Minsan naiisip ko nga yung ibang guys na nagparamdam sa akin nung college ako eh. Ok, nobody ako nung grade school hanggang high school. Pero medyo napansin naman na ako nung nagcollege ako. Baka sa hair ko? Nagpagupit kase nung nagcollege ako eh, siguro yun nga dahilan, hindi ko alam eh.

Napalitan na yung song, nalipat naman sa It feels like home, napunta sa Dawson’s Creek soundtrack. College na ako nung nakabili ako ng original soundtrack ng Dawson’s creek, cassette tape lang kaya kong bilhin nun, haha! Everytime na napapakinggan ko yung soundtrack or any songs from the series. May naaalala akong isang guy. Hindi ko naging boyfriend. Hindi rin kami nag date.

Nung tumungtong na ako ng college, may mga varsity boys, crush ng bayan, o mga boy next door yung mga nagpaparamdam sa akin nun. HINDI KO TALAGA ALAM KUNG BAKIT. Baka nga sa hair ko nun?

Etong guy na kinukwento ko na naaalala ko kapag napapakinggan ko yung songs from Dawson’s, hindi siya popular kid, hindi siya kasali sa varsity team, hindi ko rin alam kung dean’s lister siya. Schoolmate ko siya sa Saint Louis University sa Baguio. Engineering din kinukuha niya nun, nag engineering kase ako, kase sabi ng ate ko yun na lang din daw kunin ko para parepareho kaming lahat na magkakapatid, haha!

Anyway, balik tayo kay guy. Alam mo di ko na maalala yung name niya. Pero alam ko pa itsura niya. Paolo ata name niya? Nung college kami, chubby siya, di siya matangkad, not sure kung mas matangkad ako sa kanya. Tapos lagi siyang naka hoodie, either gray or maroon. Yung aura niya para siya yung typical bestfriend na guy na in love sa bestfriend niyang girl sa mga movies. Simple lang siya, hindi masyadong nagsasalita. Pero may sidekick siyang kasama lagi. Payat, super funny, at yun ang spokesperson ni Paolo. Paolo na lang itawag natin sa kanya ha? Para di ako malito, haha!

Lagi ko silang nakakasalubong sa Perfecto Building. Si Paolo magssmile ng shy, yung parang sa isang side lang ngingiti sabay yuyuko? Medyo cute yung dating na nahihiya sayo yung guy, tapos yung sidekick niya, yun talaga yung medyo loud na maghehello sa akin. Natatawa na lang ako.

Hindi ko alam kung bakit hindi ako kinakausap ni Paolo. Lagi naman kaming nagkakasalubungan. Pero one time, nung naglalakad na ako palabas sa Perfecto Building, nakasalubong ko sila. Biglang may hinirit yung sidekick niya, asan ba daw si Kentucky Fried Chicken? Napahinto ako sa tapat nila, tapos tinitigan ko sila. Tumawa ng malakas si Paolo, medyo gulat yung itsura ko. Tapos tumigil si Paolo sa kakatawa sabay nag sorry at wag ko na lang daw pansinin yung kaibigan niya.

Nagets ko kung bakit sinabi na Kentucky Fried Chicken, kase Kenneth yung name ng first boyfriend ko. Pero nung mga panahon na yun di ko pa boyfriend si Kenneth. Nakikita lang nila na lagi kong kausap.

Ah kaya pala, di ako kinakausap ni Paolo kase laging may Kenneth sa paligid ko noon.

So one time, tanghali nun eh, uuwi ako sa bahay namin sa Gibraltar, nakasalubong ko na naman silang dalawa sa school. Di ko nga alam kung sinusundan ako nung dalawang yun kase napakalawak ng SLU para magkita kami araw araw. Di naman kami magkaklase. Saka napaka daming estudyante sa SLU na di mo na rin mapapansin pero silang dalawa, mangingibabaw talaga eh, parang sasabihin mo na lang na kayo na naman? Haha! Anyway, biglang lumapit yung sidekick ni Paolo at tinatanong kung saan ba daw ako pupunta, sabi ko uuwi na ako. Sabay sabi niya, Paolo sabay na kayo ni Neri na umuwi, ihatid mo na siya. WOW di ba? Hahaha! Sabi ko wag na at malayo pa bahay namin. Sabay sinabi ni Paolo na Gibraltar ka nakatira di ba? Pareho lang din tayo.

Iniisip ko kung magkapitbahay ba kami nito at alam niya kung saan ako nakatira. Di ko alam talaga eh.

So yun nga sumabay na si Paolo sa paglalakad ko. Tapos umalis na yung sidekick niya. Sa Baguio kase maraming sakayan, so sabi ko sa may  Perfecto gate ako sasakay ng jeep. Sabi niya hindi na may dala akong car.

Simple lang car niya. Maroon pa nga yun. Mukhang kinuha nya lang sa garahe nila at yun na lang ang ginawa niyang kotse. Sumakay na kami. Sabi niya gusto mo ng sounds? Sinabi ko ok lang ba kung may dala akong cassette tape kase kabibili ko lang at di ko pa kako napapakinggan. Syempre ok lang sa kanya.

Kabibili ko lang kase ng Dawson’s Creek album nun. So pinakinggan namin. Sabi ko now ko palang mapapakinggan yung buong album, sabi niya ang swerte naman daw niya at siya yung kasama ko. Iniisip ko nga nung mga panahon na yun, special ba dapat yung pakikinig ng album? O marunong din mambola etong Paolo. Haha!

Kinuwento rin pala niya na nung high school kami, lagi daw niya akong nakikita sa jeep. Tapos siya naghihintay ng jeep sa waiting shed. Di ko talaga siya maalala. Siguro di kase talaga ako tumitingin sa mga tao noon.

Sobrang funny pala si Paolo, medyo makwento rin pala. Medyo mahiyain pa rin pero funny at mukhang sweet. Kinukwento niya na may little sister siya, mga ganung klaseng kwento saka mararamdaman mo talaga na harmless siya.

Nahatid na niya ako sa house. Nagpasalamat ako. Sinabi na lang niya na what time ba daw ako pwede niyang sunduin? Aba marunong din pala siya, haha! Sabi ko 3pm. Wala pa kase akong cellphone nun kaya naghintay ata siya ng 2:30 pm sa labas ng gate namin, haha!

After nun, di na naulit yung hatid niya sa akin kase nga may umaaligid na Kenneth nung mga panahon na yun at feeling niya siguro wala siyang pag asa sa akin. Yung mga panahon na yun kase, si Kenneth ay isa sa mga crush ng bayan sa school. Siguro intimidated kaya di na siya lumalapit sa akin. Alangang ako pa gumawa ng move di ba?

Wala na akong balita kay Paolo. Ang alam ko ka-Friendster ko siya noon. Nagkamustahan noon pero bigla din naman nawala yung Friendster, haha!

Nakasalubong ko siya sa Session Road nung umakyat ako sa Baguio pero super tagal na nun. Wala na akong boyfriend nun. Nakita ko lang siya sa Upper Session Road kasama ng little sister niya. Namukhaan ko siya, and I said hi. Tapos nagsmile siya sa akin. Nahiya daw siya baka di ko na daw siya kilala. Pinakilala niya yung little sister niya sa akin. Tapos nag goodbye na ako.

Hindi ko rin naman masasabi na kinikilig ako kay Paolo. Hindi ko rin masabi na nagkagusto ako sa kanya. Hanggang doon lang kase yung connection namin. Naputol bigla eh. Pero kung ipinagpatuloy ba niya baka naging kami noon? Hindi ko rin alam. Pero napapa smile ako kapag naalala ko yung mga maigsing moments namin kahit nakakasalubong ko lang siya sa Perfecto Building. Ang lakas makabata ng mga scenario kase. Para kayong mga characters sa mga libro.

Naikukwneto ko naman sa asawa ko lahat lahat. Minsan nga kinikilig siya sa mga naikukwento ko na moments ko with other guys noong bata pa ako. Kase marami ding kilig moments ako noon pero mas maraming nakakahiyang moments na nakakatawa na. At tatanungin niya kung nasaan na ba daw yung guy na pinag uusapan namin, madalas wala akong alam kase di ko naman hinahanap eh, haha!

Pero ang sarap din kase na kaya mong makipag kwentuhan sa asawa mo ng kahit anong bagay kahit mga boys. Ako rin naman, nagtatanong ako sa kanya ng kahit ano. Walang selosan sa amin. Madalas natatawa kami sa mga kwento namin, madalas kase yung kwento ni Chito ay puro may kasamang kalokohan kahit tungkol sa babae. Ako natatawa na lang sa mga pinag gagawa niya.

Bestfriends kami ng asawa ko eh! Lahat naikkwento namin sa isa’t isa.

Minsan nga naiisip ko na gumawa ng mini series na libro kase super dami kong kwento sa buhay. Hindi ko lang alam kung paano simulan yun at kung paano i-publish. Kung pwede bang ako na lang magbabayad para mapublish yung librong gagawin ko? Hindi ko talaga alam eh. Kase ang dami kong nakikita sa mga bookstore na medyo maninipis na libro tapos binibili naman ng mga tao. Lagi kong sinasabi na parang kaya ko rin yun ah.

Hangang di ko pa alam kung paano, dito muna ako sa blog ko magsulat. Haha! Pag aralan ko muna kung paano magpublish ng libro kahit ako yung magproproduce, kase konti lang naman ang i-rerelease ko siguro. Konti lang naman din ang mga followers ko and masaya na ako na nababasa ng iba yung ginawa ko at natutuwa sila sa nababasa nila.

Anyway, inaantok na ata ako, haha! Matutulog na ako. Next time naman yung iba..

Good Morning!

-NM

PS Hindi ko pala napost kanina kase inaantok na ako, haha! Kagigising ko lang din… Anyway, sana mag enjoy kayong basahin. Pero kahit di nyo trip basahin to, ok lang, gusto ko kase isulat kase yun ang nasa utak ko kanina nung nawala yung antok ko. 🙂